Vandaag ben ik klein
En zou je
(als je dat zou willen)
Me kunnen omsluiten in je hand
Ik zou verdwijnen in een hoek
om daar heel stil
klein te zijn
Vandaag ben ik breekbaar
Gemaakt van glas
En als je te hard vast
Houdt, dan spat ik onmaakbaar uiteen
in duizend kleine stukjes
voorzichtig
ik ben breekbaar
Vandaag ben ik weerloos
En val ik om
Met een zuchtje wind
En krimp ik ineen
Bij elk woord dat scherp schampt
Omdat ik mij
Niet weren kan
Dus blijf weg vandaag,
Morgen mag je weer
Hou me niet, raak me niet
Ga niet tegen me tekeer
Morgen ben ik groot
Morgen ben ik sterk
Mogen ben ik weerbaar
En mag je me best strelen
met een blik bedoeld als troost
zaterdag 20 november 2010
donderdag 28 oktober 2010
The roller coaster experience
I love roller coasters. No, I don't love roller coasters; I love what my mind does during a roller coaster ride.
A roller coaster ride is a typical example of a situation which is unrealistic or absurd. How strange it may sound, but I do not assume that our bodies and minds were evolutionary programmed to deal with being swung around, turned upside down, stop and turn in quick succession. I realised this all the more when I was in Amsterdam and was levitating upside down above the city.
In an absurd situation such as a roller coaster ride there are several possible reactions. Mine however seems to be of utter relaxation. My brain cannot really comprehend what is happening with my body, the information it has to deal with, seems both dangerous and utterly unrealistic. Before I am on a roller coaster there are feelings of excitement, maybe anxiety even , but once it's started that's over. It feels like I stop trying to comprehend what is happening, and relax into it. My brain just lets it happen instead of running scared or protesting.
Now, this "roller coaster experience" (brain: "dude! this is so weird, I'm not even gonna try, but let's just enjoy it.") is expandable. For example: "Kafka on the shore" was a roller coaster experience. The surrealism in this book went past the comprehensible. Trying to understand the why and how of this book would only cause terrible head aches.
I found the same works for social experiences. Absurdity works. Create an abnormal social experience and I seem to get along easily, keep my calm and stay relaxed. Perhaps even enjoy it. "Go along with the ride," so to speak. I even thrive there.
This is part of why I enjoy surrealism, fantasy, art, riddles, mind breakers inevitability, randomness, or infinity . If I cannot understand something, when a certain border is crossed, I cease to question and I cease to be scared. I am curious about my borders, how far can I go? Where are the limits? I must be careful not to view most experiences as interesting experiments.
So life, give me what you got, I'm just going to enjoy the ride.
A roller coaster ride is a typical example of a situation which is unrealistic or absurd. How strange it may sound, but I do not assume that our bodies and minds were evolutionary programmed to deal with being swung around, turned upside down, stop and turn in quick succession. I realised this all the more when I was in Amsterdam and was levitating upside down above the city.
In an absurd situation such as a roller coaster ride there are several possible reactions. Mine however seems to be of utter relaxation. My brain cannot really comprehend what is happening with my body, the information it has to deal with, seems both dangerous and utterly unrealistic. Before I am on a roller coaster there are feelings of excitement, maybe anxiety even , but once it's started that's over. It feels like I stop trying to comprehend what is happening, and relax into it. My brain just lets it happen instead of running scared or protesting.
Now, this "roller coaster experience" (brain: "dude! this is so weird, I'm not even gonna try, but let's just enjoy it.") is expandable. For example: "Kafka on the shore" was a roller coaster experience. The surrealism in this book went past the comprehensible. Trying to understand the why and how of this book would only cause terrible head aches.
I found the same works for social experiences. Absurdity works. Create an abnormal social experience and I seem to get along easily, keep my calm and stay relaxed. Perhaps even enjoy it. "Go along with the ride," so to speak. I even thrive there.
This is part of why I enjoy surrealism, fantasy, art, riddles, mind breakers inevitability, randomness, or infinity . If I cannot understand something, when a certain border is crossed, I cease to question and I cease to be scared. I am curious about my borders, how far can I go? Where are the limits? I must be careful not to view most experiences as interesting experiments.
So life, give me what you got, I'm just going to enjoy the ride.
archive #020
20-06-2010
I believe I’m imperfect, but I also believe there are many worse than me, so I have a right to be optimistic. I also believe I am entirely justified in not liking myself sometimes.
I believe I am capable of loving beyond loving myself. I also feel I’ll never be able to such self sacrifice. I believe such sacrifices are made daily. I believe it is possible to love and to hate at the same time. I believe that love always ends up hurting.
I believe that after death people go where they believe they’ll go. I believe people create their own hell, just as I believe that people create their own heaven. I believe in God as a possible of many, many options
I believe my most precious commodity is my life. I believe that no-one has the right to take someone else’s life even if we should call it justice. I believe life is one’s own responsibility. I believe suicide is a cowardly action; however I believe that any well thinking mind who wants certain autonomy over one’s own life must’ve at least once considered suicide. I believe suicide when suffering constantly in one’s life is completely justifiable.
I believe children should be happy and loved. I believe fish make wonderful pets. I believe cats are better than dogs.
I believe in no universal truths and I believe that’s a universal truth. I believe science will never be perfect, but that it’s the best thing to go by.
I believe first impressions suck because I believe you can’t do without them. I believe first impressions are vital.
I believe the moon is a she. I believe that by actively talking to her when she’s full I might appear insane, but that there is something out there listening. I believe the world will end in 2012, but we might not be aware of the fact that it has.
I believe that our thoughts are a collective of action potentials and synaptic transmissions. I believe that the sum of the parts is less than the whole. I believe one and one can be two, eleven, one and everything depending on your assumptions. I believe our existence is by choice, but at the same time by chaos and that we’re hopelessly stuck in patterns we can’t get out of.
I believe seasons change me, but that I essentially stay the same person. I believe I change and am a different person sometime soon as all the cells in my body will have replaced itself.
I believe I am defined by my memories, my ideals, my social environment, my history and my genetics. I believe we should be able to overcome all these predispositions.
I believe that coffee is bad for you, and that there’s nothing better than Ice-coffee during a boring lecture. I believe chocolate is a definite medicine for all emotional problems, but won’t do anything for anything.
I decided to write my own set of personal religions, and yes this was totally inspired by Neil Gaiman.
I believe I’m imperfect, but I also believe there are many worse than me, so I have a right to be optimistic. I also believe I am entirely justified in not liking myself sometimes.
I believe I am capable of loving beyond loving myself. I also feel I’ll never be able to such self sacrifice. I believe such sacrifices are made daily. I believe it is possible to love and to hate at the same time. I believe that love always ends up hurting.
I believe that after death people go where they believe they’ll go. I believe people create their own hell, just as I believe that people create their own heaven. I believe in God as a possible of many, many options
I believe my most precious commodity is my life. I believe that no-one has the right to take someone else’s life even if we should call it justice. I believe life is one’s own responsibility. I believe suicide is a cowardly action; however I believe that any well thinking mind who wants certain autonomy over one’s own life must’ve at least once considered suicide. I believe suicide when suffering constantly in one’s life is completely justifiable.
I believe children should be happy and loved. I believe fish make wonderful pets. I believe cats are better than dogs.
I believe in no universal truths and I believe that’s a universal truth. I believe science will never be perfect, but that it’s the best thing to go by.
I believe first impressions suck because I believe you can’t do without them. I believe first impressions are vital.
I believe the moon is a she. I believe that by actively talking to her when she’s full I might appear insane, but that there is something out there listening. I believe the world will end in 2012, but we might not be aware of the fact that it has.
I believe that our thoughts are a collective of action potentials and synaptic transmissions. I believe that the sum of the parts is less than the whole. I believe one and one can be two, eleven, one and everything depending on your assumptions. I believe our existence is by choice, but at the same time by chaos and that we’re hopelessly stuck in patterns we can’t get out of.
I believe seasons change me, but that I essentially stay the same person. I believe I change and am a different person sometime soon as all the cells in my body will have replaced itself.
I believe I am defined by my memories, my ideals, my social environment, my history and my genetics. I believe we should be able to overcome all these predispositions.
I believe that coffee is bad for you, and that there’s nothing better than Ice-coffee during a boring lecture. I believe chocolate is a definite medicine for all emotional problems, but won’t do anything for anything.
I decided to write my own set of personal religions, and yes this was totally inspired by Neil Gaiman.
archive #019
28-03-2010
Ontbijt, mijn vader, ik en een woordenboek:
Als ik een gijzelaar ben, kan ik zowel een gegijzelde als een gijzelnemer zijn.
"Dus dus gijzelaars overvielen hun gijzelaars, daarmee werden de gijzelaars de gijzelaars" is een legitiem
Martelen is gelijk aan folteren.
Een martelaar is niet gelijk aan een folteraar.
Dus "De folteraars martelden de martelaars." Kan wel
De "De martelaars folterden de folteraars." lijkt onmogelijk
al kunnen martelaars wel folteraars zijn afhankelijk tot welke groep je behoort.
Martelen is ook synoniem aan kwellen
Een kwelleraar bestaat niet, maar klinkt als een zangvogel.
Een Kwezel is een overdreven vroom iemand of een sufferd
en niemand raadt wat een kwispedoor is.
Ontbijt, mijn vader, ik en een woordenboek:
Als ik een gijzelaar ben, kan ik zowel een gegijzelde als een gijzelnemer zijn.
"Dus dus gijzelaars overvielen hun gijzelaars, daarmee werden de gijzelaars de gijzelaars" is een legitiem
Martelen is gelijk aan folteren.
Een martelaar is niet gelijk aan een folteraar.
Dus "De folteraars martelden de martelaars." Kan wel
De "De martelaars folterden de folteraars." lijkt onmogelijk
al kunnen martelaars wel folteraars zijn afhankelijk tot welke groep je behoort.
Martelen is ook synoniem aan kwellen
Een kwelleraar bestaat niet, maar klinkt als een zangvogel.
Een Kwezel is een overdreven vroom iemand of een sufferd
en niemand raadt wat een kwispedoor is.
archive #018
13-02-2010
We are an alien kind, shy and polite. We observe. We walk with our eyes cast to the ground in crowded places. Hold open doors and step back when people want ahead. We stumble on our words when we are surprised by being spoken to; the rare occasion when glances don’t pass us to the more salient people in our vicinity.
We know our kind when we glance around: the people who draw back, the people who are tolerated and well liked, but ignored and unacknowledged. We recognize them and smile. We feel no pity for the others of our kind. Not even when the crowd ignores them and our eyes meet, for we realize that we both know each other. We know our nature. We know it is in us to survive. It is in us to control.
You can find us in the background. You can find us in offices, in bookstores, in libraries and in universities, behind the scenes of the television. We have an urge to see, but no urge to be seen. They hand us their empty coffee cups to refill together with their files and folders to check, the scripts of the newsreaders to correct, the political speeches to write, the books to edit. We do not mind this. We will gladly clean your dirty cup. We’ll smile about it; tell you good luck and that the extra material is no problem. Our vocabulary exists of: please, thank you and no problem. As long as when you are out there you say and do what we want you to say.
We check the policies and correct them to our liking before sending them off. We determine if the books say what we want them to. We stand in the back mouthing with the famous speeches to see if they’re delivered correctly. We determine what you see, hear and even believe and are glad to give up the spotlight for that.
So, please, do not heed us, and we will expand our empire. We will watch you. Behind security cameras and policies, body-scans and chipcards that check wherever you’re going. We will watch your mobile phones and we will know all about you, while you nod and thank us for it, when we hold the door open for you.
The assimilation of your planet will be done, soon.
We are an alien kind, shy and polite. We observe. We walk with our eyes cast to the ground in crowded places. Hold open doors and step back when people want ahead. We stumble on our words when we are surprised by being spoken to; the rare occasion when glances don’t pass us to the more salient people in our vicinity.
We know our kind when we glance around: the people who draw back, the people who are tolerated and well liked, but ignored and unacknowledged. We recognize them and smile. We feel no pity for the others of our kind. Not even when the crowd ignores them and our eyes meet, for we realize that we both know each other. We know our nature. We know it is in us to survive. It is in us to control.
You can find us in the background. You can find us in offices, in bookstores, in libraries and in universities, behind the scenes of the television. We have an urge to see, but no urge to be seen. They hand us their empty coffee cups to refill together with their files and folders to check, the scripts of the newsreaders to correct, the political speeches to write, the books to edit. We do not mind this. We will gladly clean your dirty cup. We’ll smile about it; tell you good luck and that the extra material is no problem. Our vocabulary exists of: please, thank you and no problem. As long as when you are out there you say and do what we want you to say.
We check the policies and correct them to our liking before sending them off. We determine if the books say what we want them to. We stand in the back mouthing with the famous speeches to see if they’re delivered correctly. We determine what you see, hear and even believe and are glad to give up the spotlight for that.
So, please, do not heed us, and we will expand our empire. We will watch you. Behind security cameras and policies, body-scans and chipcards that check wherever you’re going. We will watch your mobile phones and we will know all about you, while you nod and thank us for it, when we hold the door open for you.
The assimilation of your planet will be done, soon.
archive #017
24-09-2009
Sometimes I fashion myself shouting down a well in desperation: “Who am I!?”
“Am I… m I… I… I…… I………” it echoes back. “And who are you?!” “Are you? … r you… You… You…… you………” It leaves me empty and filled with riddles and truths. (Lovely, two contradictions in one sentence. I am most definitely on a roll.)
I occasionally get lost in my memories or thoughts. I find myself staring into space reliving fragments of my past. They’re always just short and little things. Memories aren’t stories. They are feelings, fragments or images; burned inside of me. They’re scar tissue, a cancer and sometimes soft, fuzzy pillows with hot chocolate on clouds of nostalgia. I find my thoughts meander and keep striking cords, pasts, histories and people. They’ve formed me to what I am. Often enough when someone asks me where my thoughts are at they are probably on some odd remembrance which was struck by the occasion. Too embarrassing or too personal to tell.
Time passes too quickly sometimes. It’s so many years, since I haven’t spoken to a particular person. Years ago I’ve been hurt. Today a year ago my grandfather passed on. Yesterday three months ago I got a question asked. All images so vibrant, precious and some painful, but it’s not only these markers stick. Words somebody said, bits of conversation, but the in-betweens, the contexts are forgotten.
My past has shaped me. Though, it are usually just occasions, or critical moments that stick in your mind and they ultimately will to yourself define your pas to yourself while you are an odd collection of the whole.
What would I be without my memories? I often find myself wondering that. How much of my personality is shaped by that which has come before? Was my personality different than when I was just a smaller, younger, more inexperienced version of myself? And if I read this is a year or ten will I understand these questions and fascinations or will this questioning, doubting young woman have become a stranger to me? I’ve begun to hope that I progress and that my surroundings progress with me; that I’ve learnt from my past and am advancing as a person, as a being and as a whole. However, at most I see circles or ellipses; a harsh and endless repetition of mistakes, wrong presumptions, hopes and faltering. Do I really have a memory to learn from? Or are those images that haunt my thoughts only disruptive forces that make me prone to err? Some tell me to look ahead. I shouldn’t remain inflicted by my self cast mesmerizing. There feels there is nothing ahead. There seems little to look at but uncertainties. I find the future frightening. I start thinking about the consequence of every action I take and feel my course is hopeless. I suffocate at the thought of what might be the future, how things are determined for me. What am I to be? (“To be?... o be… be…… be……”) It’s definitely far easier to nourish yourself with the past, it’s steady, it’s there, and it’s been. Simultaneously it’s absolutely maddening. Living in the now? That’s worth to try, just be, without question, without thought. It sounds impossible to me.
Truth to be told: these states are better temporary. Sometimes I need forceful pulling out by either myself or someone else. Some kind of assurance that what is here now is tangible and real, more real than what has been, more real than the stories I tell myself. I’m happier that way.
Sometimes I fashion myself shouting down a well in desperation: “Who am I!?”
“Am I… m I… I… I…… I………” it echoes back. “And who are you?!” “Are you? … r you… You… You…… you………” It leaves me empty and filled with riddles and truths. (Lovely, two contradictions in one sentence. I am most definitely on a roll.)
I occasionally get lost in my memories or thoughts. I find myself staring into space reliving fragments of my past. They’re always just short and little things. Memories aren’t stories. They are feelings, fragments or images; burned inside of me. They’re scar tissue, a cancer and sometimes soft, fuzzy pillows with hot chocolate on clouds of nostalgia. I find my thoughts meander and keep striking cords, pasts, histories and people. They’ve formed me to what I am. Often enough when someone asks me where my thoughts are at they are probably on some odd remembrance which was struck by the occasion. Too embarrassing or too personal to tell.
Time passes too quickly sometimes. It’s so many years, since I haven’t spoken to a particular person. Years ago I’ve been hurt. Today a year ago my grandfather passed on. Yesterday three months ago I got a question asked. All images so vibrant, precious and some painful, but it’s not only these markers stick. Words somebody said, bits of conversation, but the in-betweens, the contexts are forgotten.
My past has shaped me. Though, it are usually just occasions, or critical moments that stick in your mind and they ultimately will to yourself define your pas to yourself while you are an odd collection of the whole.
What would I be without my memories? I often find myself wondering that. How much of my personality is shaped by that which has come before? Was my personality different than when I was just a smaller, younger, more inexperienced version of myself? And if I read this is a year or ten will I understand these questions and fascinations or will this questioning, doubting young woman have become a stranger to me? I’ve begun to hope that I progress and that my surroundings progress with me; that I’ve learnt from my past and am advancing as a person, as a being and as a whole. However, at most I see circles or ellipses; a harsh and endless repetition of mistakes, wrong presumptions, hopes and faltering. Do I really have a memory to learn from? Or are those images that haunt my thoughts only disruptive forces that make me prone to err? Some tell me to look ahead. I shouldn’t remain inflicted by my self cast mesmerizing. There feels there is nothing ahead. There seems little to look at but uncertainties. I find the future frightening. I start thinking about the consequence of every action I take and feel my course is hopeless. I suffocate at the thought of what might be the future, how things are determined for me. What am I to be? (“To be?... o be… be…… be……”) It’s definitely far easier to nourish yourself with the past, it’s steady, it’s there, and it’s been. Simultaneously it’s absolutely maddening. Living in the now? That’s worth to try, just be, without question, without thought. It sounds impossible to me.
Truth to be told: these states are better temporary. Sometimes I need forceful pulling out by either myself or someone else. Some kind of assurance that what is here now is tangible and real, more real than what has been, more real than the stories I tell myself. I’m happier that way.
archive #016
19-06-2009 Speech gehouden op de begrafenis van mijn oma
Hendrika van der Does- Kwakkelstein 02-01-1922 -- 15-06-2009
Ik miste je al oma, maar nu mis ik je nog meer. Nu is het echt gedag. Een vaarwel voor de kleine lieve vrouw die mijn oma was.
Een tengere vrouw, een lieve vrouw, maar een vrouw die vooral in mijn optiek gewoon oma was.
Iemand die gek was op planten en dieren, vooral vogels.
Ik weet niet hoe vaak ze me mee genomen heeft naar de kinderboerderij onder aan de flat aan de Bronkhorstlaan. Als ze me dan mee nam, vertelde ze over wat we zagen.
Ik herinner me handje vast met oma, grote rode bloemen, ik heel klein.
“Wat zijn dat oma?”
“Dat zijn klaprozen”
Nu ben ik groter, lijken de bloemen kleiner en is de wandeling naar de kinderboerderij korter, maar nog steeds als ik klaprozen zie dan denk ik aan handje vast met oma.
Ik miste ja al oma, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de lieve dame die ons altijd voor het weg gaan even mee nam naar haar slaapkamer waar ze een klein doosje had.
Het was wit en blauw meen ik me te herinneren.
In dat doosje zaten dropjes, muntdrop vaak in kleine stukjes geknipt of het waren kokindjes. Dan kregen we er één mee, voor onderweg, voor in de auto.
Soms waren er ook wel chocolatjes die stonden wel in de keukenkast, maar er was geen uitzondering, we kregen er één mee.
Ik miste je al, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de vrouw die ons altijd uitzwaaide vanaf het balkon. Zelfs al vergat ik soms omhoog te kijken, toch stond ze daar en zwaaide naar ons.
Ik mis degene die verwonderd mee liep in de dierentuin en zeer gefascineerd naar de dieren keek, geheel verbaasd, en soms niet werkelijk wetend waar ze was.
Ik mis de oma die me complimenteerde op mijn rapporten en altijd als we er waren vroeg hoe het ging op school. Ze vroeg ons allemaal hoe het ging en hoe we het deden. Ze was altijd bezorgd om ons.
Ik mis oma die met ons mee naar buiten keek met de verrekijker vanuit de flat. Oma die een paar keer getracht heeft me te leren haken of breien. (Die pogingen zijn jammerlijk mislukt voor mij)
Ik mis de vrouw die ’s ochtends een paar druppels citroensap bij haar thee deed. Die altijd koffie ging zetten zodra wij er waren en dat wij, de kinderen, mee mochten naar de koelkast om te kijken wat we wilden. Waarvan ik de koekjes uit de kast mocht halen. Die weleens gember koekjes in huis had, al vond ik die stiekem niet lekker.
Ik mis de vrouw die van puzzelen hield, die me haar puzzels liet doen, me daar mee hielp en die ons haar libelles liet lezen. (Met name de strips aan de achterkant)
Ik mis degene die de platen van haar kalender zo mooi vond.
Ik mis samen kijken in het fotoboek.
Ik mis de herinneringen aan haar die ik vergeten ben…
Lieve Oma, ik mis je.
Hendrika van der Does- Kwakkelstein 02-01-1922 -- 15-06-2009
Ik miste je al oma, maar nu mis ik je nog meer. Nu is het echt gedag. Een vaarwel voor de kleine lieve vrouw die mijn oma was.
Een tengere vrouw, een lieve vrouw, maar een vrouw die vooral in mijn optiek gewoon oma was.
Iemand die gek was op planten en dieren, vooral vogels.
Ik weet niet hoe vaak ze me mee genomen heeft naar de kinderboerderij onder aan de flat aan de Bronkhorstlaan. Als ze me dan mee nam, vertelde ze over wat we zagen.
Ik herinner me handje vast met oma, grote rode bloemen, ik heel klein.
“Wat zijn dat oma?”
“Dat zijn klaprozen”
Nu ben ik groter, lijken de bloemen kleiner en is de wandeling naar de kinderboerderij korter, maar nog steeds als ik klaprozen zie dan denk ik aan handje vast met oma.
Ik miste ja al oma, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de lieve dame die ons altijd voor het weg gaan even mee nam naar haar slaapkamer waar ze een klein doosje had.
Het was wit en blauw meen ik me te herinneren.
In dat doosje zaten dropjes, muntdrop vaak in kleine stukjes geknipt of het waren kokindjes. Dan kregen we er één mee, voor onderweg, voor in de auto.
Soms waren er ook wel chocolatjes die stonden wel in de keukenkast, maar er was geen uitzondering, we kregen er één mee.
Ik miste je al, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de vrouw die ons altijd uitzwaaide vanaf het balkon. Zelfs al vergat ik soms omhoog te kijken, toch stond ze daar en zwaaide naar ons.
Ik mis degene die verwonderd mee liep in de dierentuin en zeer gefascineerd naar de dieren keek, geheel verbaasd, en soms niet werkelijk wetend waar ze was.
Ik mis de oma die me complimenteerde op mijn rapporten en altijd als we er waren vroeg hoe het ging op school. Ze vroeg ons allemaal hoe het ging en hoe we het deden. Ze was altijd bezorgd om ons.
Ik mis oma die met ons mee naar buiten keek met de verrekijker vanuit de flat. Oma die een paar keer getracht heeft me te leren haken of breien. (Die pogingen zijn jammerlijk mislukt voor mij)
Ik mis de vrouw die ’s ochtends een paar druppels citroensap bij haar thee deed. Die altijd koffie ging zetten zodra wij er waren en dat wij, de kinderen, mee mochten naar de koelkast om te kijken wat we wilden. Waarvan ik de koekjes uit de kast mocht halen. Die weleens gember koekjes in huis had, al vond ik die stiekem niet lekker.
Ik mis de vrouw die van puzzelen hield, die me haar puzzels liet doen, me daar mee hielp en die ons haar libelles liet lezen. (Met name de strips aan de achterkant)
Ik mis degene die de platen van haar kalender zo mooi vond.
Ik mis samen kijken in het fotoboek.
Ik mis de herinneringen aan haar die ik vergeten ben…
Lieve Oma, ik mis je.
archive #015
Sometimes there are two in me
So much to feel, so much to be
I swear that there are two in me
Sometimes she controls me there
Then all is happy, all is fair
I laugh when through her eyes I stare
But oft I change so suddenly
Get grasped by insecurity
For sometimes it is she who's me
Sometimes we are holding hands
We merge together when we dance
And we give each another chance
Sometimes there are two in me
It creates and odd diversity
For both have as much right to be
archive #014
10-05-2009
Mijn oma is vergeten
Ze weet niet wie ik ben
Ze huilt niet en ze lacht niet
Denkt niet dat ik haar ken
Toch denk ik nog veel aan vroeger
En ik weet het nog zo goed
Dat wat zij heeft verloren
Heb ik in overvloed
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Ligt in bed is oud en klein
En zou ook niet meer weten
Dat het ooit anders zou zijn
Dat mijn moeder tranen laat
Naast het bed als zij haar voert
En haar ogen blijven dicht
Voor de dood die naar ons loert
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Zo triest hoe dat vergaat
Maar soms denk ik dat mijn oma
Al lang niet meer bestaat
Maar moeder vecht voor oma
En wij vechten mee met haar
Ik hou de hand van oma
En strijk eens door haar haar
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Wij gaan maar weer naar huis
Ze zegt “weltrusten mam”
Maar de boodschap komt niet thuis
Stil denk ik hoeveel langer
Blijft toch dit verdriet?
Want dit gun ik mijn oma
En mijn mamma niet
En mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Ze weet niet wie ik ben
Ze huilt niet en ze lacht niet
Denkt niet dat ik haar ken
Toch denk ik nog veel aan vroeger
En ik weet het nog zo goed
Dat wat zij heeft verloren
Heb ik in overvloed
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Ligt in bed is oud en klein
En zou ook niet meer weten
Dat het ooit anders zou zijn
Dat mijn moeder tranen laat
Naast het bed als zij haar voert
En haar ogen blijven dicht
Voor de dood die naar ons loert
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Zo triest hoe dat vergaat
Maar soms denk ik dat mijn oma
Al lang niet meer bestaat
Maar moeder vecht voor oma
En wij vechten mee met haar
Ik hou de hand van oma
En strijk eens door haar haar
Mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
Mijn oma is vergeten
Wij gaan maar weer naar huis
Ze zegt “weltrusten mam”
Maar de boodschap komt niet thuis
Stil denk ik hoeveel langer
Blijft toch dit verdriet?
Want dit gun ik mijn oma
En mijn mamma niet
En mijn moeder wacht nog immer met een bord daar in haar hand
Tot mijn oma wakker word en haar mond weer open doet
archive #013
03-04-2009
Een klein stukje over treinen. De monsterachtige, gele machines die over ons Nederlandse land verplaatsen om ons de jongeren en de ouderen, de studenten, forenzen en vakantiegangers af te leveren op de verschillende stations vanuit welke wij ons weer richting onze diverse eindbestemmingen verder reizen. Het treinverkeer komt zelden positief in het nieuws. Er zijn berichten van geweldplegingen, asociale reizigers en eindeloze vertragingen.
Zelf reis ik dagelijks over een van de drukste stukken spoor en vraag me regelmatig af als de trein weer eens vast zit achter een stop trein of een rood sein ons verder gaan verhinderd waarom het maar een enkel stuk spoor is.
Toch is dit niet bedoeld om een negatief stuk over treinen te zijn. Ik ken Nederland vanuit de vaak grijze ramen van dit vervoersmiddel en ben vaak op vreemde plekken gebracht waarvoor ik de naam enkel vanuit een 9292 printje kende. Ik vind reizen heerlijk op een dag waar de zon schijnt en de muziek op. Ik kan weg dromen terwijl de grasvelden mij voorbij schieten.
De asociale treinreizigers vind ik soms ook wat overdreven. Mensen zijn inderdaad heel schuchter. Ik ook, maar vaak nieuwsgierig naar anderen. Toch met mijn muziek op en vaak een schoolboek voor mijn neus nodig ik niet uit tot praten. Toch heb ik erg leuke mensen leren kennen in de trein, met sommigen heb ik nog steeds contact, maar vaak genoeg is het leuk om net dat uurtje te kletsen. Vandaag ook weer. Een typisch Marokkaanse jongen kwam naast me zitten luid sprekend aan de telefoon. Ik zet mijn muziek nog wat harder. Als het telefoon gesprek voorbij is vraagt hij mij of ik geneeskunde studeer, vanuit dat barste het gesprek los. Een vreemde ontmoeting: ik een “typisch” Nederlands meisje, uit een redelijk welvarend gezin, twee kinderen, universitaire opvoeding. Hij tweede generatie Marokkaans, groot gezien met “ikwilrespect” houding. Toch was het heerlijk om zo met een vreemde een gesprek te hebben dat door stilstaande treinen langer duurde. Lang genoeg om de stereotypen jegens elkaar te laten varen. Naderhand gedag gezegd, elkaar succes gewenst en elk een andere richting vertrokken.
Misschien is dit iets wat vaker moet gebeuren, gewoon kletsen ondanks verschillen. Ik voel me nu het typische burgerlijke tutje, “laten we vriendelijk zijn”. Maar het is verfrissend, om een keertje niet versierd te worden (drie maal vanochtend enkel op weg naar de trein “Hey schatje” het zal Rotterdam Zuid niet zijn) of met de nek worden aangekeken.
De trein nodigt uit om langer naast elkaar te zitten, elkaars aanwezigheid te tolereren en zelfs te appreciëren. Reizen hoeft niet onprettig te zijn.
Of zoals Steve Rowland zong: “Sympathy is what we need my friend, as there’s not enough love to go around.”
(en om mijn eigen boodschap een beetje te ontkrachten)
Een klein stukje over treinen. De monsterachtige, gele machines die over ons Nederlandse land verplaatsen om ons de jongeren en de ouderen, de studenten, forenzen en vakantiegangers af te leveren op de verschillende stations vanuit welke wij ons weer richting onze diverse eindbestemmingen verder reizen. Het treinverkeer komt zelden positief in het nieuws. Er zijn berichten van geweldplegingen, asociale reizigers en eindeloze vertragingen.
Zelf reis ik dagelijks over een van de drukste stukken spoor en vraag me regelmatig af als de trein weer eens vast zit achter een stop trein of een rood sein ons verder gaan verhinderd waarom het maar een enkel stuk spoor is.
Toch is dit niet bedoeld om een negatief stuk over treinen te zijn. Ik ken Nederland vanuit de vaak grijze ramen van dit vervoersmiddel en ben vaak op vreemde plekken gebracht waarvoor ik de naam enkel vanuit een 9292 printje kende. Ik vind reizen heerlijk op een dag waar de zon schijnt en de muziek op. Ik kan weg dromen terwijl de grasvelden mij voorbij schieten.
De asociale treinreizigers vind ik soms ook wat overdreven. Mensen zijn inderdaad heel schuchter. Ik ook, maar vaak nieuwsgierig naar anderen. Toch met mijn muziek op en vaak een schoolboek voor mijn neus nodig ik niet uit tot praten. Toch heb ik erg leuke mensen leren kennen in de trein, met sommigen heb ik nog steeds contact, maar vaak genoeg is het leuk om net dat uurtje te kletsen. Vandaag ook weer. Een typisch Marokkaanse jongen kwam naast me zitten luid sprekend aan de telefoon. Ik zet mijn muziek nog wat harder. Als het telefoon gesprek voorbij is vraagt hij mij of ik geneeskunde studeer, vanuit dat barste het gesprek los. Een vreemde ontmoeting: ik een “typisch” Nederlands meisje, uit een redelijk welvarend gezin, twee kinderen, universitaire opvoeding. Hij tweede generatie Marokkaans, groot gezien met “ikwilrespect” houding. Toch was het heerlijk om zo met een vreemde een gesprek te hebben dat door stilstaande treinen langer duurde. Lang genoeg om de stereotypen jegens elkaar te laten varen. Naderhand gedag gezegd, elkaar succes gewenst en elk een andere richting vertrokken.
Misschien is dit iets wat vaker moet gebeuren, gewoon kletsen ondanks verschillen. Ik voel me nu het typische burgerlijke tutje, “laten we vriendelijk zijn”. Maar het is verfrissend, om een keertje niet versierd te worden (drie maal vanochtend enkel op weg naar de trein “Hey schatje” het zal Rotterdam Zuid niet zijn) of met de nek worden aangekeken.
De trein nodigt uit om langer naast elkaar te zitten, elkaars aanwezigheid te tolereren en zelfs te appreciëren. Reizen hoeft niet onprettig te zijn.
Of zoals Steve Rowland zong: “Sympathy is what we need my friend, as there’s not enough love to go around.”
(en om mijn eigen boodschap een beetje te ontkrachten)
archive #012
18-03-2009
Nieuwe komende lente, nieuwe achtergrond en een klein stukje fictie.
Trein liefde
“Pardon, mag ik hier zitten.”
“Oh, ja sorry, tuurlijk.”
“Bedankt.”
Hmm, mooie jongen.
Lief meisje.
Vind me vast asociaal, mijn tas zo op de bank.
Ik ben benieuwd waar mijn boek is.
Ik ben benieuwd waar hij naar op zoek is.
Ah, gevonden.
Oh een boek? Wat zou hij lezen?
Ze kijkt naar me.
Oh shit hij zag dat ik keek
Ze heeft mooie ogen
Ergens anders kijken, lala ik kijk uit het raam.
Is ze geïnteresseerd?
Ben benieuwd hoe lang de rit nog duurt
Vast niet, heb het me ingebeeld.
Geen zin in huiswerk maken.
“Oh sorry,”
“Oh nee hoor, geeft niet.”
Shit, wat zal ze nu denken
Stootte hij expres tegen mij aan?
Ze denkt vast dat ik het expres deed
Nee, vast niet.
Nee, vast niet.
Hij heeft geen benul dat ik hier zit.
Ze heeft vast nauwelijks door dat ik hier zit.
Hij ziet er lief uit.
Jammer.
Waar zou zijn boek over gaan? Hij kijkt zo bedachtzaam.
Ze ziet er leuk uit, oh wacht, boek
Vast een heel serieus boek.
Kijkt ze nu weer?
Het zou wel grappig geweest zijn als dat expres was.
Misschien moet ik haar aanspreken.
Misschien moet ik vragen waar het over gaat.
Wie weet klikt het wel.
En daaruit eens een gesprek te krijgen.
Nee, dat vind ze vast stom.
Nee, dat vind hij vast stom.
Nieuwe komende lente, nieuwe achtergrond en een klein stukje fictie.
Trein liefde
“Pardon, mag ik hier zitten.”
“Oh, ja sorry, tuurlijk.”
“Bedankt.”
Hmm, mooie jongen.
Lief meisje.
Vind me vast asociaal, mijn tas zo op de bank.
Ik ben benieuwd waar mijn boek is.
Ik ben benieuwd waar hij naar op zoek is.
Ah, gevonden.
Oh een boek? Wat zou hij lezen?
Ze kijkt naar me.
Oh shit hij zag dat ik keek
Ze heeft mooie ogen
Ergens anders kijken, lala ik kijk uit het raam.
Is ze geïnteresseerd?
Ben benieuwd hoe lang de rit nog duurt
Vast niet, heb het me ingebeeld.
Geen zin in huiswerk maken.
“Oh sorry,”
“Oh nee hoor, geeft niet.”
Shit, wat zal ze nu denken
Stootte hij expres tegen mij aan?
Ze denkt vast dat ik het expres deed
Nee, vast niet.
Nee, vast niet.
Hij heeft geen benul dat ik hier zit.
Ze heeft vast nauwelijks door dat ik hier zit.
Hij ziet er lief uit.
Jammer.
Waar zou zijn boek over gaan? Hij kijkt zo bedachtzaam.
Ze ziet er leuk uit, oh wacht, boek
Vast een heel serieus boek.
Kijkt ze nu weer?
Het zou wel grappig geweest zijn als dat expres was.
Misschien moet ik haar aanspreken.
Misschien moet ik vragen waar het over gaat.
Wie weet klikt het wel.
En daaruit eens een gesprek te krijgen.
Nee, dat vind ze vast stom.
Nee, dat vind hij vast stom.
archive #011
08-03-2009
Lente! Sinds vandaag vloeit het door mijn aderen. De lente komt eraan en daarna de zomer. Oh zon! Oh warmte, wat heb ik jullie gemist. De tijd van blote voeten in het gras, zomerjurkjes, weer kunnen genieten van fietsen, bloemen, buiten, festivals, licht en langere dagen.
De zon lonkt door het raam terwijl ik nu nog verkouden binnen zit. Met tegenzin vandaag een broek en een shirt met lange mouwen aangetrokken. Hoe lang nog? Hoeveel dagen nog? Ik wacht op mijn geliefde die mij meer dan een half jaar heeft verlaten. De onrust zit er. Bijna komt hij terug.
De winter voelt bij mij als een tijd van sterven en terugkeren bij jezelf. Gebonden door de hoeveelheid kleding en de koude. De wereld wordt een boze, donkere buitenwereld.
Ik durf het nog niet, stapvoets naar buiten. De koude is er nog steeds. Zij houdt me met klem, dus nog even met mijn handen tegen het raam genietend van de warmte binnen.
De lente komt eraan…
Lente! Sinds vandaag vloeit het door mijn aderen. De lente komt eraan en daarna de zomer. Oh zon! Oh warmte, wat heb ik jullie gemist. De tijd van blote voeten in het gras, zomerjurkjes, weer kunnen genieten van fietsen, bloemen, buiten, festivals, licht en langere dagen.
De zon lonkt door het raam terwijl ik nu nog verkouden binnen zit. Met tegenzin vandaag een broek en een shirt met lange mouwen aangetrokken. Hoe lang nog? Hoeveel dagen nog? Ik wacht op mijn geliefde die mij meer dan een half jaar heeft verlaten. De onrust zit er. Bijna komt hij terug.
De winter voelt bij mij als een tijd van sterven en terugkeren bij jezelf. Gebonden door de hoeveelheid kleding en de koude. De wereld wordt een boze, donkere buitenwereld.
Ik durf het nog niet, stapvoets naar buiten. De koude is er nog steeds. Zij houdt me met klem, dus nog even met mijn handen tegen het raam genietend van de warmte binnen.
De lente komt eraan…
archive #010
03-03-2009
emo·tie de; v -s aandoening vh gemoed; (plotselinge) ontroering
De emotieloze mens.
Een psychologie student moet putten uit zijn kennis. In mijn wereldje van de cognitieve neurowetenschappen en statistiek is het onderwerp van emotie nauwelijks aan bod. Te complex, te ongrijpbaar. Nee, wij besteden tijd aan het geheugen en aan de perceptie. Hoe denken wij? Wat denken wij. Als wij iets zien in welke hersengebieden vuren er neuronen? Wat voor effect heeft dit hoe werkt het? Emoties zwerft naar de persoonlijkheidsleer (je hebt een hoge score op het kenmerk neuroticisme dus bent meer geneigd negatieve emoties te ervaren) of wordt vaag omschreven als “stress”. (Een hoge aanwezigheid van cortisol in de hersenen, teveel hiervan kan de hippocampus mogelijk beschadigen en onder andere geheugen problemen veroorzaken.)
Filosofen hebben jaren lang geen woorden vuilgemaakt aan emoties. Ze zijn enkel storende factoren die onze rationaliteit beïnvloeden. Ze zijn stuurloos, irrelevant. Ze zijn het werkvlak van de schrijvers, de dichters en de fantasten en behoren niet thuis in de wetenschap.
Onder het vuur van boeken als ‘prozac nation’ en muziek als ‘Doctor Blind’ leer ik over de moeilijkheden die emoties met zich mee brengen en soms als ziekte beschouwd worden. Om mij heen zie ik mensen niet wetende wat aan te moeten met gevoelens die zij in zich hebben. Mensen die zich in relaties wringen waar zij (hopelijk) gelukkig van worden. Ik zie mensen verontwaardigd, boos en aangedaan. Ik zie mensen blij en gelukkig. Ik kan mijn moeder nog steeds ontroerd zien door een nummer van Leonard Cohen dat ze ondertussen al ontelbare keren gehoord moet hebben.
Ik leer hoe emotie als ziekte beschouwd wordt. De mens behoort zijn emoties onder controle te hebben. Ik leer over de amygdala als emotie-centrum. Ik leer en zie zo veel, maar vaak genoeg ontgaat mij de betekenis in het geheel.
Ik vergeet het allemaal in mijn dagen van monotonie waar ik geen uitgesproken emoties ervaar, slechts schommelingen misschien. Ik vind het wel best eigenlijk. Ik functioneer, ik doe wat ik moet doen en krijg mijn werk af. Tenminste niet alles. Het lukt niet om te tekenen en schrijven. Gedichten liggen al maanden plat. Ik mis de vibe, de motivatie en inspiratie. Ik mis de fijne kleurschakering die sterke emoties met zich mee brengen.
Toch op de dagen waar ik mijn bed niet uit wil komen omdat ik me werkelijk waar miserabel voel zonder enige reden vervloek ik mijn gevoel. Ik was dan het liefste steen. Koud marmer zonder enige gedachten en gevoel. (Een andere veel voorkomende fantasie is het zijn van een pure egoïst met geen sociaal bewustzijn. Oh, wat heerlijk lijkt me dat af en toe. Geen zorgen maken over wat andere denken en voelen. Je bent je eigen God en bewonderd jezelf in alle eerlijkheid). Steen is oud, is eerlijk en verankerd. Het is waardevast. Emotie is dat niet. Vaak genoeg in latere reflectie is het onbegrijpbaar waarom een moment zo emotioneel zwaar was. Het verliest zijn belang als de emotie weg is. Soms lukt het steen worden zeer goed. Het is een omschakeling en een situatie verliest zijn betekenis zijn waarde. Ik neem er afstand van en ben er bijna boven verheven. Ik ben niet gelukkig, ik ben niet verdrietig ik besta enkel. Ik heb geen waarde oordeel. Echter zak ik snel weer in mijn mens zijnde en wordt ik bewust van een leegte wat mij weer een gevoel van spanning en onvrede oplevert. Ik ben weer tastbaar.
Het beschouwen van de mens als een rationeel nadenkend wezen klinkt bespottelijk in mijn oren. De verhevene, afstandelijke wetenschapper bestaat niet. Emotie is wat in de statistiek gezien wordt als de error marge. Ik heb een hekel aan deze onberekenbare error, maar ik heb hem ook lief.Ik zou de momenten die mij gelukkig maken niet willen inruilen. Weinig kan de voldoening beschrijven dat dansen mij brengt, de warmte die ik voel als ik mensen om mij heen heb of het genot van een prestatie leveren.
Ik ben blij dat ik de emotieloze mens niet ben.
emo·tie de; v -s aandoening vh gemoed; (plotselinge) ontroering
De emotieloze mens.
Een psychologie student moet putten uit zijn kennis. In mijn wereldje van de cognitieve neurowetenschappen en statistiek is het onderwerp van emotie nauwelijks aan bod. Te complex, te ongrijpbaar. Nee, wij besteden tijd aan het geheugen en aan de perceptie. Hoe denken wij? Wat denken wij. Als wij iets zien in welke hersengebieden vuren er neuronen? Wat voor effect heeft dit hoe werkt het? Emoties zwerft naar de persoonlijkheidsleer (je hebt een hoge score op het kenmerk neuroticisme dus bent meer geneigd negatieve emoties te ervaren) of wordt vaag omschreven als “stress”. (Een hoge aanwezigheid van cortisol in de hersenen, teveel hiervan kan de hippocampus mogelijk beschadigen en onder andere geheugen problemen veroorzaken.)
Filosofen hebben jaren lang geen woorden vuilgemaakt aan emoties. Ze zijn enkel storende factoren die onze rationaliteit beïnvloeden. Ze zijn stuurloos, irrelevant. Ze zijn het werkvlak van de schrijvers, de dichters en de fantasten en behoren niet thuis in de wetenschap.
Onder het vuur van boeken als ‘prozac nation’ en muziek als ‘Doctor Blind’ leer ik over de moeilijkheden die emoties met zich mee brengen en soms als ziekte beschouwd worden. Om mij heen zie ik mensen niet wetende wat aan te moeten met gevoelens die zij in zich hebben. Mensen die zich in relaties wringen waar zij (hopelijk) gelukkig van worden. Ik zie mensen verontwaardigd, boos en aangedaan. Ik zie mensen blij en gelukkig. Ik kan mijn moeder nog steeds ontroerd zien door een nummer van Leonard Cohen dat ze ondertussen al ontelbare keren gehoord moet hebben.
Ik leer hoe emotie als ziekte beschouwd wordt. De mens behoort zijn emoties onder controle te hebben. Ik leer over de amygdala als emotie-centrum. Ik leer en zie zo veel, maar vaak genoeg ontgaat mij de betekenis in het geheel.
Ik vergeet het allemaal in mijn dagen van monotonie waar ik geen uitgesproken emoties ervaar, slechts schommelingen misschien. Ik vind het wel best eigenlijk. Ik functioneer, ik doe wat ik moet doen en krijg mijn werk af. Tenminste niet alles. Het lukt niet om te tekenen en schrijven. Gedichten liggen al maanden plat. Ik mis de vibe, de motivatie en inspiratie. Ik mis de fijne kleurschakering die sterke emoties met zich mee brengen.
Toch op de dagen waar ik mijn bed niet uit wil komen omdat ik me werkelijk waar miserabel voel zonder enige reden vervloek ik mijn gevoel. Ik was dan het liefste steen. Koud marmer zonder enige gedachten en gevoel. (Een andere veel voorkomende fantasie is het zijn van een pure egoïst met geen sociaal bewustzijn. Oh, wat heerlijk lijkt me dat af en toe. Geen zorgen maken over wat andere denken en voelen. Je bent je eigen God en bewonderd jezelf in alle eerlijkheid). Steen is oud, is eerlijk en verankerd. Het is waardevast. Emotie is dat niet. Vaak genoeg in latere reflectie is het onbegrijpbaar waarom een moment zo emotioneel zwaar was. Het verliest zijn belang als de emotie weg is. Soms lukt het steen worden zeer goed. Het is een omschakeling en een situatie verliest zijn betekenis zijn waarde. Ik neem er afstand van en ben er bijna boven verheven. Ik ben niet gelukkig, ik ben niet verdrietig ik besta enkel. Ik heb geen waarde oordeel. Echter zak ik snel weer in mijn mens zijnde en wordt ik bewust van een leegte wat mij weer een gevoel van spanning en onvrede oplevert. Ik ben weer tastbaar.
Het beschouwen van de mens als een rationeel nadenkend wezen klinkt bespottelijk in mijn oren. De verhevene, afstandelijke wetenschapper bestaat niet. Emotie is wat in de statistiek gezien wordt als de error marge. Ik heb een hekel aan deze onberekenbare error, maar ik heb hem ook lief.Ik zou de momenten die mij gelukkig maken niet willen inruilen. Weinig kan de voldoening beschrijven dat dansen mij brengt, de warmte die ik voel als ik mensen om mij heen heb of het genot van een prestatie leveren.
Ik ben blij dat ik de emotieloze mens niet ben.
archive #009
livejournal 18-10-2009
These stories are all 150 words each. A small writing exercise.
Autumn
Marguerite likes the smell of good food. She likes the warm smell of apples drying on the wall. She likes cinnamon, she likes pepper and sugar. She loves the smell of onions frying in the pan, of pie in the oven and butter melting. From the window she watches her daughter play outside. She’ll make Lucy chocolate milk, with real dark chocolate when she comes in. She loves Lucy’s scent when she comes home with scabby knees while smelling of flowers, grass and earth. Marguerite loves the smell of vanilla. She loves the smell of wine breath on her husband on a good evening. She loves his aftershave, his sweat, his cigars and his hair.
Marguerite hates the smell of another woman’s perfume on his blouse, or the smell of her sex on his trunks. So Marguerite douses them with lavender in the washing as she wipes away her tears.
Winter
I watch my breath white in the air. The TV flashes. I shiver. I’m cold. Butterflies fly the room, bright and colourful among the grey shades of my room. The flutter of my curtains is in time with their wings which flap loud against my ears. The TV flashes. I hear nothing but butterfly wings. The window is open. Snow falls. In a moment of clarity I realise the strange occurrence that the flakes don’t melt as they land on my hands; kissing me like the brightly coloured butterflies. My eyes close, the light of the television pries to them. I try to remember why I’m here. Why I’m on the floor, why my hair is wet and sticky and why all I see is butterflies on a winter’s day. I can’t remember, the butterflies rest their wings and I’m tired. The snow holds me, but I’m not cold anymore.
Spring
There’s a girl on a bench. There’s a girl on a bench in the park. The girl is called Mary, after the eternal virgin. Mary loved Jesus and so does Mary now, but Mary never kept to her namesake. Mary is fourteen. There’s a girl called Mary on a bench in a park. There’s a girl crying on a bench on a park. Mary prays before dinner. Mary goes to church on Sunday. Mary doesn’t believe in sex before marriage, Mary doesn’t believe condoms should be used.
There’s a girl on a bench on the park, but she never kept to her believes. Mary is pro-life and so is the boy. So the boy left her, for she didn’t keep to her believes.
There’s a girl on a bench. Her stomach hurts. Mary has a fever. Mary weeps and Mary prays because sweet girl Mary never kept to her namesake.
Summer
They walk around bare skinned in this season. They walk around in mini-skirts and short that nearly reveal the curves of their rear ends. Their legs are long and brown, their toes in flip-flops and their arms and shoulders obscenely naked. He watches them. He always watches them, but right now he watches one in particular.
Her shoe hangs casually from a red painted toe which she moves back and forth accentuating the curve of her foot, her heels, and her calves. Her legs disappear in a short, brightly coloured summer dress. He stares at the shades between the folds. She drinks her ice-tea. A straw, two red lips. She makes him nervous. She pays for her drink. He mumbles and she leaves. He looks after her. Tonight he’ll send her a letter or call her and hang up, and he’ll keep doing until she calls the police on him.
These stories are all 150 words each. A small writing exercise.
Autumn
Marguerite likes the smell of good food. She likes the warm smell of apples drying on the wall. She likes cinnamon, she likes pepper and sugar. She loves the smell of onions frying in the pan, of pie in the oven and butter melting. From the window she watches her daughter play outside. She’ll make Lucy chocolate milk, with real dark chocolate when she comes in. She loves Lucy’s scent when she comes home with scabby knees while smelling of flowers, grass and earth. Marguerite loves the smell of vanilla. She loves the smell of wine breath on her husband on a good evening. She loves his aftershave, his sweat, his cigars and his hair.
Marguerite hates the smell of another woman’s perfume on his blouse, or the smell of her sex on his trunks. So Marguerite douses them with lavender in the washing as she wipes away her tears.
Winter
I watch my breath white in the air. The TV flashes. I shiver. I’m cold. Butterflies fly the room, bright and colourful among the grey shades of my room. The flutter of my curtains is in time with their wings which flap loud against my ears. The TV flashes. I hear nothing but butterfly wings. The window is open. Snow falls. In a moment of clarity I realise the strange occurrence that the flakes don’t melt as they land on my hands; kissing me like the brightly coloured butterflies. My eyes close, the light of the television pries to them. I try to remember why I’m here. Why I’m on the floor, why my hair is wet and sticky and why all I see is butterflies on a winter’s day. I can’t remember, the butterflies rest their wings and I’m tired. The snow holds me, but I’m not cold anymore.
Spring
There’s a girl on a bench. There’s a girl on a bench in the park. The girl is called Mary, after the eternal virgin. Mary loved Jesus and so does Mary now, but Mary never kept to her namesake. Mary is fourteen. There’s a girl called Mary on a bench in a park. There’s a girl crying on a bench on a park. Mary prays before dinner. Mary goes to church on Sunday. Mary doesn’t believe in sex before marriage, Mary doesn’t believe condoms should be used.
There’s a girl on a bench on the park, but she never kept to her believes. Mary is pro-life and so is the boy. So the boy left her, for she didn’t keep to her believes.
There’s a girl on a bench. Her stomach hurts. Mary has a fever. Mary weeps and Mary prays because sweet girl Mary never kept to her namesake.
Summer
They walk around bare skinned in this season. They walk around in mini-skirts and short that nearly reveal the curves of their rear ends. Their legs are long and brown, their toes in flip-flops and their arms and shoulders obscenely naked. He watches them. He always watches them, but right now he watches one in particular.
Her shoe hangs casually from a red painted toe which she moves back and forth accentuating the curve of her foot, her heels, and her calves. Her legs disappear in a short, brightly coloured summer dress. He stares at the shades between the folds. She drinks her ice-tea. A straw, two red lips. She makes him nervous. She pays for her drink. He mumbles and she leaves. He looks after her. Tonight he’ll send her a letter or call her and hang up, and he’ll keep doing until she calls the police on him.
archive #008
Livejournal 28-07-2007
And Darling
***
I was amazed really, amazed how easily breathing came to me. In and out, in and out. My heart was beating at a normal pace, my throat felt normal; the times before it had been swollen from sobbing, and I would sit with red-rimmed eyes. I closed my eyes and breathed out. I watched the cigarette smoke curling up into the air through my eyelashes. I leaned against the doorframe of the balcony. Funny, she had me so trained in smoking outside I even did it when she was gone. I inhaled deeply again and pondered about going inside. Though, what would I find? Or rather, what wouldn’t I find? The realization had only come when I’d opened the wardrobe and it was half empty. The first thing I’d noticed was the lack of the bright red strapless dress. I’d found it slightly disturbing, that red, that vibrant red was usually my eyesore, yet now that little familiarity was gone. It was in the little things, the pair of shoes missing in the hall, the coat that was gone, the pair of car keys that no longer hung on its place on the wall, and the vodka. She’d taken the vodka. I grimaced, that must’ve been to spite me. She wanted me to suffer in sobriety.
I dropped the cigarette which nearly burned my finger, twisted my foot to extinguish it, but in that movement I lit another. No, I wouldn’t go inside. It’d make it all too real, too tangible, right now I just wanted to breathe, inhale and live.
The neighbour at the other side of the street was looking at me. When our eyes met he waved tentatively. I nodded back. It was a mutual recognition. He’d already lived here when we’d moved in. His balcony across mine, close enough perhaps, if our arms stretched out far to touch, brush the tips of the other’s fingers. We never tried.
He came back again after a while, and gestured something at me, it took me twice to understand he wanted me to come over and have a drink. I cursed inwardly. Had the news spread so fast? The two lesbians from twenty-four B. had broken up. Oh, let’s all comfort our self-indulgence in an act of pity. Drag me down to make you feel better, oh sir, you are a saint. Or perhaps, perhaps I just looked so sad and pitiable; a shivering little girl who needed her smoke to make her feel better. Sure my eyes weren’t red, sure I hadn’t cried, but a dismissed creature like me should be recognizable. People had an antenna for suffering. It was the bleeping sound on their radar. They liked being around it. That was what the whole theatre industry was based off wasn’t it? Let’s watch the tragedy, dating as far back as the Grecian times, oh Zeus, misery feels so good.
I gestured at him I’d come, I violently got rid of my cigarette, as if it would mean getting rid of irrational thoughts, and left the house. I couldn’t quite bother to lock the door, but within meters my mind caught up with me and I took they key from my pocket and turned it in its lock. See, there I was, perfectly calm, not affected by anything. I was locking my door like every other day. I was in control.
***
“Who’s there?” “It’s me! Open the door.” There was a click, a buzz, and I opened the door, to ascend the stairs towards his apartment. He’d opened the door already. I walked in without announcing myself. Sniffed some, it smelled badly, the mail was on the floor. A quick glance told me it was at least from a week. I felt myself cringe inwardly. They needed a housekeeper. She had always called me a pathological cleaner, when I spent more than ten minutes vehemently trying to get rid of a stain, she couldn’t see. It didn’t matter anymore what she’d said, though. She was gone.
He was in the kitchen. I leant against the doorframe. He muttered some greeting without turning about. I felt relief, at least he wasn’t going to hug me, and be overtly compassionate. I still resented him for asking me over out of pity, but who was I to reject a free drink?
“You can sit down on the couch if you want.”
“Sure.” I turned and inspected the living room, which looked like as if a tornado had been through, normally I would’ve made a soft hiss at it, but I sank down on the couch. I fished out Jenna’s bra from underneath me and tossed it away somewhere. Within a minute my neighbour came in he put down too glasses and poured them, and sank down his own chair.
“Sorry, I didn’t ask you what you wanted or how you were.”
“That’s alright,” I said, “I wasn’t going to answer anyway.” He looked bad, terribly tired, with large bags under his eyes. I watched his trembling hands and wondered whether he’d fall apart if I breathed too hard. He grabbed his glass quite firmly, looked at me. “Well, cheers,” and threw his head back finishing the glass in a single gulp. I took my glass amazed by the peasantry behaviour, and then I realized I didn’t care too much.
“I didn’t know you smoked.” I said pointing at the ashtray.
“I didn’t know either…” he said while looking terribly miserable.
Suddenly, it dawned me. That asshole! I wasn’t here for me at all. He’d seen me doing what I’d been doing five times a day or more a day the last two years; smoking on my balcony. I wasn’t here because of pity. He couldn’t really care less whether it was me here or somebody else. I was here for company. I was here so he wouldn’t drink alone. Damn him! I felt fury now even more, fury for him being so selfish and not being able to tell I was miserable too. What right did he have to drag me into this without taking my feelings into account? Damn him! I took another gulp. The alcohol burned down my throat, and calmed me again. He couldn’t take me into consideration, poor soul. He took it far heavier than me.
“Philip, Jenna is gone, isn’t she?”
Then he exploded he put the glass down with a clang and started pacing around the room. “How could she! How could- damn that witch! I tried to explain, but would she listen? No! Because she never listens. Because apparently all I do it yell at her, but who is it who-“
“Philip?”
“- always screams threatening to call her mother? I didn’t do anything! It was she who always lost control. But you know, maybe she’s right-
“Philip!”
“-Maybe I’m just not a good boyfriend. Maybe I messed up indeed, well I’ll show her! I’ll-“
“Goddamnit! Philip, sit down!” I suddenly burst out. He looked at me in sudden surprise as if he just saw me for the first time.
“I- Sorry Emma, I don’t know what happened just now.”
“You look like hell.” I said, well patting next to me on the couch so he’d sit. “How long haven’t you slept?”
He sat down heavily, leaning back on the couch. “I’m not sure, two or three days, perhaps.”
I believed him completely. He slumped slightly, and he looked cross-eyed. Not quite daring to question myself on whether it was a good idea or no, I filled his glass again and handed it over. “Here drink some more.” I glanced at the empty bottles, scattered on the floor. How much had he had in these days? Men were such idiots, far too emotional. I felt odd. I seemed quite unable to feel any compassion towards Philip, as if my own broken emotions were too much to let anyone else in.
He didn’t chuck it backward like he had done before, but held the glass tightly as if he meant to hold on to the crystal as if it was support. He stared into endlessness. “I meant to marry that girl. Planned it weeks ago… to propose… right here… made dinner and all.” I realized this was a story I didn’t want to her, I didn’t want to be the listening friend the support not after I’d expected him to be so for me, I awkwardly put my arm around him and patted him on the back.
“-this stupid argument, Gods so stupid… and I couldn’t stop about it, and she went on and on and on.” He rubbed his eyes with an already dirty sleeve, his voice slurred a little. “And I,” hiccough, “I-I started yelling, and she got to screaming… screamed so loud, so loud… She wouldn’t stop! I couldn’t help it! Really! I have the ring here. I ne-never meant to hit her.” He buried his head in his arms shaking and sobbing. “Gods… it so stupid… so fucking stupid… Gods Emma… What have I done? What have I done?! God… Gods…”
I felt entrapped by his guilt and sobbing. It made me feel helpless. Pity unwillingly crept into me, like poison ivy that seeped it roots deep into my flesh. I leant close holding him, and telling him to calm down, that it’d be alright. Soothed and rocked him as if he were a little child. Philip grabbed hold of me and started sobbing on my shoulder. I tried not to wince thinking of the stains it’d make. For a while we sat. He kept on talking about Jenna, what had gone wrong, how he drowned in his own self pity and guilt.
The amount of alcohol blurred the words and emotions. Not much later tears were crawling their way over my cheeks as well. Half an hour later we sat in a tight hug. I held him against my chest and my words were of how Jenna had made a mistake and all would be fine. “She’ll come back.” I said more to myself than to Philip. “You’ll see, she’ll be back.” My own voice was hoarse. His breath had eased and evened. He smelled of alcohol and sour of sweat, from not washing for a few days. Soon he was emitting snores, and the weight of his relaxed body was too much for me to bear. I positioned him carefully on the couch, and tried to find him a blanket in the mess. In the end I dragged the duvet from his bedroom and covered him with that. I put the glasses away, little good it did, flicked of the light and left.
In my own apartment I sat on my bed. The whole apartment was strangely cold. I felt sour, bitter and sticky. My mind was working vividly, but it was less occupied with her now, rather I felt disgusted by Philip, how he’d was so weak, as helpless as a baby without Jenna. I got up and opened my half empty wardrobe. I set to work; I resorted all my clothes until they looked as if they filled everything again and no plank was left empty. I undressed and crawled into my bed after removing one of the pillows and putting mine in the middle. I closed my eyes and decided I would not dream of her, and drifted off.
***
“Emma!” the voice rang through the little parlor. Bright and colourful her voice was, I noted that with a slightly weak stomach. “I’m so glad you came, really I am.” She sat down across me, smiling wide she had pink lip-gloss on which made the light shimmer on her lips as she spoke. “I was afraid that you wouldn’t answer to my message, afraid you wouldn’t want to see me.”
I nodded, I felt awkward, diminished in my presence by her rich and exuberant nature. “I got your message, and was curious on how you were as well. How is life in London?”
“Oh it’s wonderful, absolutely lovely, the people are great, and they have finally accepted my pictures for the Bellevue magazine.” She spoke quickly, smiling wide. Her bright green eyes were sparkling. She wore a summer dress, grass green with a slight pattern on the top, low-cut. It displayed her neck and necklace, which were embraced by her chestnut curls.
“That’s… great.” I managed, I was glad to be disturbed by the waiter. “A double espresso and a café macchiato.” I ordered it without thinking.
“You remembered.” She said delighted, I nodded. How could I not? We’d had coffee here too often and it was always the same. In truth, she’d never been one for experimenting with different things.
“So how have you been here in Leeds?”
“Same old, still writing my column, and I handed in a manuscript for a novel; fictional this time rather than art history.”
She nodded eagerly, but when she realized I had finished she began talking again. It was a waterfall of words which kept emphasizing how wonderful London was, and how easily you got connected with wonderful people, and their wonderful allure, and the wonderful atmosphere. She’d found wonderful apartment, with wonderful view. Eventually I gathered everything in London was wonderful. She resembled a record player stuck on one song. By the end I started counting how many times she said wonderful and barely listened to her anymore. Just watching the lips move and her face beam, I wondered whether she actually breathed between her words. Had she always been like this? I felt queer watching her like this. Slowly the glow around her seemed to fade. As if I’d put sunglasses on and the bright light no longer blinded me.
“-and later on Sonya will come by. She’s absolutely wonderful. You’ll adore her.”
“Wait? Sonya?” I asked surprised waking up from my meandering thoughts..
“Oh? I thought you knew she’s my new… er, partner.”
I felt a slight pang of jealousy, for a moment I was out control. How could she? But then I relaxed, envy faded as quickly as it had come.
“That’s very nice.”
She seemed to be aware of the awkwardness of the situation, which surprised me rather as she was silent for a moment, but then asked. “And you? Are you dating again?”
I remembered I was indeed and nodded. “Yes, yes I am.”
“Oh, I’m sure she’s wonderful.”
“He. Yes, he’s very nice.”
“It’s a guy then.” She failed to hide her surprise. “wow…” she tried to regain herself, and laughed nervously. “haha, that would nearly make me feel like some experimental phase.”
I wondered, whether I truly sensed that insecurity, that uncertainty. I remembered how she left me again, without a word, she completely disappeared, something in me wanted to do something that stung her, but then decided the better of it.
“I don’t think so, who knows, this might be one.” I finished my double espresso and got up, “I’ve got to run. Thanks, it was nice seeing you again.”
“Yes, it was indeed, I’ll call you.” I knew she wouldn’t do so, “and tell me when your book gets published.” And I knew I wouldn’t do that.
I walked towards the exit, and then a woman rushed past me “Sharon, there you are.” I turned and saw her kissing her on the cheek. Sonya, I gave her a quick look. She looked the sophisticated type. She wore brown and thin glasses. She’d be the type that’d discuss Shakespeare and art effortlessly and wore long black evening dresses at dinner meetings with friends from work; someone who’d go to modern art museums and discuss them with the terminology of an expert and found lesser progressing person dull and witless. I imagined they’d soon tire of each other and smiled. I walked outside and took my cell phone. “Hello, Nathan… that’s great, oh and darling, I was wondering, would you like to go out for dinner tonight... that’s lovely… See you then.”
finis
archive #007
livejournal 09-05-2007
It smells of old people. She found that shouldn’t be too strange as it was filled with old people. Old women mostly, there is one complaining loudly, some are silent, but most of them are insane. No, she shouldn’t think that, they are not insane, they are ill, and not even all of them, the lady in the chair, she is just as sane as her, but simply has no other place to go. However, most of them, including her grandmother are old, empty people. They are all nutcases. Actually, she ponders, she should feel right at home. “This is a terrible place. I have nine daughters. Why then am I here?” she wants to agree. Agree terribly so, but she doesn’t. Perhaps people already told the lady why she’s here, but she has probably forgotten. She watches the ill, old people. What is here for them? Nothing, absolutely nothing, they merely have no other place to go or are unwanted.
“Where is your mind?” “I’ve lost it somewhere along the way.”
She holds the hand of the fragile old lady who counts the buttons of her coat. It’s the third time she counts them. She opens them and then buttons them again. Her hands have become thin and fragile. She sits small and bent over. It’s not her grandmother, yet it is, but it’s not. She has no choice; she has to place two opposing sentences next to each other. The old lady is not while she is. “When is grandfather coming home?” “He is home.” “Oh, I haven’t seen him for a long time.”
“Look there, it’s a magpie. Hello, pretty bird. Oh, it’s flying away.”
She hates the smell really, but she loves the fragile old lady. She embraces and kisses her on the cheek. It’s the rare occasion that her grandmother smiles. She is afraid mostly, afraid and confused. She knows she fears not knowing something; so it must be terrible not to be sure of anything and when nobody confirms what you want to hear. No, her grandmother is much more confused than she is. For every moment for her is forever and always, but once it’s gone, it has never been there at all. “It is a good coat, must be nice and warm.” “Look, there is a button.”
It smells of old people. She found that shouldn’t be too strange as it was filled with old people. Old women mostly, there is one complaining loudly, some are silent, but most of them are insane. No, she shouldn’t think that, they are not insane, they are ill, and not even all of them, the lady in the chair, she is just as sane as her, but simply has no other place to go. However, most of them, including her grandmother are old, empty people. They are all nutcases. Actually, she ponders, she should feel right at home. “This is a terrible place. I have nine daughters. Why then am I here?” she wants to agree. Agree terribly so, but she doesn’t. Perhaps people already told the lady why she’s here, but she has probably forgotten. She watches the ill, old people. What is here for them? Nothing, absolutely nothing, they merely have no other place to go or are unwanted.
“Where is your mind?” “I’ve lost it somewhere along the way.”
She holds the hand of the fragile old lady who counts the buttons of her coat. It’s the third time she counts them. She opens them and then buttons them again. Her hands have become thin and fragile. She sits small and bent over. It’s not her grandmother, yet it is, but it’s not. She has no choice; she has to place two opposing sentences next to each other. The old lady is not while she is. “When is grandfather coming home?” “He is home.” “Oh, I haven’t seen him for a long time.”
“Look there, it’s a magpie. Hello, pretty bird. Oh, it’s flying away.”
She hates the smell really, but she loves the fragile old lady. She embraces and kisses her on the cheek. It’s the rare occasion that her grandmother smiles. She is afraid mostly, afraid and confused. She knows she fears not knowing something; so it must be terrible not to be sure of anything and when nobody confirms what you want to hear. No, her grandmother is much more confused than she is. For every moment for her is forever and always, but once it’s gone, it has never been there at all. “It is a good coat, must be nice and warm.” “Look, there is a button.”
archive #006
livejournal 07-04-2007
See a falling star where the birds do scream.
Red fox cross your path and drive for the red moon
The beach is delightfully beautiful in the evening. Look away from the land and you see stars, still less than we should see if it weren’t for all the light, but the idea of them still existing somewhere up there while we’re blinded for them by our own projection. The red moon was beautiful on the way back, but my moment of delight was seeing a wild fox, here quite near people. For a city-bred girl like me such occasions have a need to be treasured. The movie we went to beforehand, was slightly less appealing, a feel good romantic comedy, nice from time to time, but my preference lies with more serious dramas. Conversation was good, a lovely philosophy on the function of relationships. Yes function, I believe no relationship goes without having a function or need of one another, this need can be specified in many things, pleasure, need to care, need to be cared for, need of company, need of support, need of a challenge, relationships formed on different functions will have different dynamics, and when one stops finding a need for the other it will not work. Often these needs go unbalanced, unalike for both parties, but I got assured I have no obligation to care or need, which feels nice. Ah well I might elaborate on the subject later.
See a falling star where the birds do scream.
Red fox cross your path and drive for the red moon
The beach is delightfully beautiful in the evening. Look away from the land and you see stars, still less than we should see if it weren’t for all the light, but the idea of them still existing somewhere up there while we’re blinded for them by our own projection. The red moon was beautiful on the way back, but my moment of delight was seeing a wild fox, here quite near people. For a city-bred girl like me such occasions have a need to be treasured. The movie we went to beforehand, was slightly less appealing, a feel good romantic comedy, nice from time to time, but my preference lies with more serious dramas. Conversation was good, a lovely philosophy on the function of relationships. Yes function, I believe no relationship goes without having a function or need of one another, this need can be specified in many things, pleasure, need to care, need to be cared for, need of company, need of support, need of a challenge, relationships formed on different functions will have different dynamics, and when one stops finding a need for the other it will not work. Often these needs go unbalanced, unalike for both parties, but I got assured I have no obligation to care or need, which feels nice. Ah well I might elaborate on the subject later.
archive #005
livejournal 31-03-2007
Dear Sleep,
I'd like to ask you politely to stop being so restless, and once you decide to show up not to be there for merely a few hours, you are messing with my sanity. I know I've been postponing our nightly appointments, but I've been setting dates with time, I had seen too little of him lately, I'll be visting you later.
sincerly,
Rian
...
Dear Time,
Who knows where you've gone? I never seem able to find you. I guess I'll be seeing more of you over the summer.
love,
Rian.
...
Dear Deadline,
fuck off.
Rian.
...
How silly little notes appear on scattered about papers.
Dear Sleep,
I'd like to ask you politely to stop being so restless, and once you decide to show up not to be there for merely a few hours, you are messing with my sanity. I know I've been postponing our nightly appointments, but I've been setting dates with time, I had seen too little of him lately, I'll be visting you later.
sincerly,
Rian
...
Dear Time,
Who knows where you've gone? I never seem able to find you. I guess I'll be seeing more of you over the summer.
love,
Rian.
...
Dear Deadline,
fuck off.
Rian.
...
archive #004
livejournal 14-03-2007
To those who think the dog/ God thing is in any way significant.
ogre/ ergo
gum/ mug
drawer/ reward
star/ rats
live/ evil
raw/ war
ajar/ raja
ten/ net (ton/ not, pot/ top too, but yes, not worth mentioning seperately)
lever/ revel
snap/ pans (of course, that'd make pan/ nap possible too)
was/ saw
strap/ parts
diaper/ repaid
flow/ wolf
are/era
To those who think the dog/ God thing is in any way significant.
ogre/ ergo
gum/ mug
drawer/ reward
star/ rats
live/ evil
raw/ war
ajar/ raja
ten/ net (ton/ not, pot/ top too, but yes, not worth mentioning seperately)
lever/ revel
snap/ pans (of course, that'd make pan/ nap possible too)
was/ saw
strap/ parts
diaper/ repaid
flow/ wolf
are/era
archive #003
Older and (in my humble opinion) memorable blogs from other websites.
livejournal 2007-03-11
livejournal 2007-03-11
“Hello.”
“Hey.”
“We haven’t spoken in a while.”
“You didn’t address me so I couldn’t answer.”
“Can’t you talk by yourself?”
“No.”
“Why not?”
“Can’t.”
“Why?”
“…”
“Hello?”
“…”
“Echo?”
“Yes?”
“Why can’t you?”
“Because I’m an echo, I’m just a reply.”
“You seem sad about it.”
“I am.”
“Sorry to hear. You know I’m always here for you?”
“I am only here because you are here and if you’re not I am not, so that goes without speaking so to speak.”
“You confuse me.”
“I feel I’ve been quite clear.”
“So you mean you only exist because I talk?”
“Yes, it doesn’t matter what you are. What are you anyway?”
“Me? I am… I… I don’t know actually.”
“Well, at least you’re no duck.”
“Why am I not a duck?”
“Ducks have no echo.”
“Oh…”
“Yeah…”
archive #002
Older and (in my humble opinion) memorable blogs from other websites.
livejournal 2006-03-22
Small writing exercise; one hundred words exactly.
livejournal 2006-03-22
Small writing exercise; one hundred words exactly.
“You know, sometimes I nearly forget, nearly, but not completely.”
She closes her eyes against the piercing light of the sun that shuts the world from existence. She can only see light, not dark, but too much light is blinding, and makes the rest of the world disappear between the dark blots which formed on her retina. This is exactly the same…
“So many bad things happen, I just forget.”
I smile back at her, jealous. She smiles child-like and looks back into the light. I can only look the other way and see the distinct outline of a shadow
archive #001
Older and (in my humble opinion) memorable blogs from other websites.
Livejournal 2006-01-12
Livejournal 2006-01-12
Grey, the world was grey the houses were grey; the pavement was grey, even the usual red cycle path managed to have a distinctive shade of grey; grim and ugly. The people wore grey expressions as the colour was drained from their faces as she past them by. The bark from the tree hang around it like dropped skin from an elderly, pressed with dark grey against the pearly grey sky. The moist fog clogged her glasses and clogged the world around her in a blanket of that one colour she hated the most. As if all colour had faded; greens, whites, blues; they all seemed faded and shaded in grey. It was the most common colour in her world. Black or white didn’t exist. Except when it was dark; so dark that she couldn’t know whether she had her eyes opened or closed. Eyes can’t stand watching the dark. It is so tiresome to them in their failing search to at least see something. That you soon grow tired and sleep or you relax relieved from your task of having to see, or you are frightened by what you can’t see. She grew all three, in the dark at least. Grey just made her weary, and sad.
She pushed the pedals of her bicycle down harder. Putting on the pressure in her legs, they were sore, not sore enough to stop but sore, she watched the different houses pass by. She smelled the fumes of the cars, the smell of the town. All those cars stood packed together ion a row, waiting to pass on. They were impatient and let their motors growl with annoyance, sending out toxins of greed. She cycled past them breathing their smell. She’d stopped feeling it gut down to the stomach. Clean air she didn’t know, or rather… it simply didn’t exist. And when she finally got in front of them she had to stop nonetheless waiting for them to pass on. Other cyclists slowly appeared beside her all waiting for the green light to appear, and the cars past on. The children made noises, but all seemed dimmed by the fog, which pressed them down as a grey blanket. They waited without speaking. Strangers don’t talk. They listen to others. They watch the others. Through windows, the back of their head, the reflections, or there was the occasional glance when somebody else wasn’t looking. She revolved in her own world where others were of little importance, except when you stand still together waiting.
And she passed on, the tram rails, Albert Hein supermarket (a woman came out with a shopping bag), Schmidt sea fish store, insurance company (empty from the inside, but outside someone stood, cleaning the windows with utmost precision), offices, trees, light posts.
She barely gave the stately skyscrapers a look as she reached the bridge. She kicked down harder. Pushing the pedals down, only to slow down in pace. She exactly knew the length of the slow torture. Focus on something else. She looked at the woman in front of her cycle (grey coat, figures)
Abonneren op:
Posts (Atom)