"Het spijt me zo"

Zijn kopje ligt op de grond. Het oog dat ik kan zien open, geheel zwart. Zijn pupillen zijn wijd open en niets ziend. Ik streel zijn vacht en mijn handen worden nat van zijn bloed. De auto staat een paar meter verder, de lichten knipperen. Het stel staat achter me, zij huilt ook. Ik weet niet meer hoe ze eruit zien.  Ik zie alleen maar dat kleine lichaam op straat. Het bloed is rood op het asfalt.

"Het spijt me zo," zeg ik zachtjes tegen Pippin, door het huilen heen. Wat het is dat me spijt weet ik niet. Dat ik hem naar buiten heb gelaten zoals elke avond? Dat hij dit moest ondergaan? Dat hij zo jong was?

***

Pippin is dood.

Gisteravond is mijn jongste kat aangereden en hij is dood.

De eerste die zegt "het was maar een kat" doe ik wat aan. Het was een wezen dat me dagelijks gezelschap hield. Dat hele dagen bij me spendeerde als ik ziek was. Dat ik naast me kon verdragen op momenten terwijl ik de meeste mensen niet meer zag zitten. Dat als ik echt verdrietig was me kroelde en liet zien dat het leven mooi en zacht en fijn was. Het was een draak, een dondersteen en een meest geliefd monster.

the (introvert) dancer

"You are really not a party-person are you? You just like dancing."

When I left a party recently a friend of mine recently remarked this, as once again I left earlier than everybody else. They were just about to go out and I was quite eager to dodge that bullet. It's entirely true. I don't do well in big social gatherings when I don't see a direct purpose. Parties are one of those events.  

Now dancing....

Dancing is different. 

Dancing is me. Sometimes dancing is us, but the us is relative. Dancing is doing and not thinking. As soon as I start dancing I switch to something I feel happy and confident in doing. The switch is turned and I go.