03-04-2009
Een klein stukje over treinen. De monsterachtige, gele machines die over ons Nederlandse land verplaatsen om ons de jongeren en de ouderen, de studenten, forenzen en vakantiegangers af te leveren op de verschillende stations vanuit welke wij ons weer richting onze diverse eindbestemmingen verder reizen. Het treinverkeer komt zelden positief in het nieuws. Er zijn berichten van geweldplegingen, asociale reizigers en eindeloze vertragingen.
Zelf reis ik dagelijks over een van de drukste stukken spoor en vraag me regelmatig af als de trein weer eens vast zit achter een stop trein of een rood sein ons verder gaan verhinderd waarom het maar een enkel stuk spoor is.
Toch is dit niet bedoeld om een negatief stuk over treinen te zijn. Ik ken Nederland vanuit de vaak grijze ramen van dit vervoersmiddel en ben vaak op vreemde plekken gebracht waarvoor ik de naam enkel vanuit een 9292 printje kende. Ik vind reizen heerlijk op een dag waar de zon schijnt en de muziek op. Ik kan weg dromen terwijl de grasvelden mij voorbij schieten.
De asociale treinreizigers vind ik soms ook wat overdreven. Mensen zijn inderdaad heel schuchter. Ik ook, maar vaak nieuwsgierig naar anderen. Toch met mijn muziek op en vaak een schoolboek voor mijn neus nodig ik niet uit tot praten. Toch heb ik erg leuke mensen leren kennen in de trein, met sommigen heb ik nog steeds contact, maar vaak genoeg is het leuk om net dat uurtje te kletsen. Vandaag ook weer. Een typisch Marokkaanse jongen kwam naast me zitten luid sprekend aan de telefoon. Ik zet mijn muziek nog wat harder. Als het telefoon gesprek voorbij is vraagt hij mij of ik geneeskunde studeer, vanuit dat barste het gesprek los. Een vreemde ontmoeting: ik een “typisch” Nederlands meisje, uit een redelijk welvarend gezin, twee kinderen, universitaire opvoeding. Hij tweede generatie Marokkaans, groot gezien met “ikwilrespect” houding. Toch was het heerlijk om zo met een vreemde een gesprek te hebben dat door stilstaande treinen langer duurde. Lang genoeg om de stereotypen jegens elkaar te laten varen. Naderhand gedag gezegd, elkaar succes gewenst en elk een andere richting vertrokken.
Misschien is dit iets wat vaker moet gebeuren, gewoon kletsen ondanks verschillen. Ik voel me nu het typische burgerlijke tutje, “laten we vriendelijk zijn”. Maar het is verfrissend, om een keertje niet versierd te worden (drie maal vanochtend enkel op weg naar de trein “Hey schatje” het zal Rotterdam Zuid niet zijn) of met de nek worden aangekeken.
De trein nodigt uit om langer naast elkaar te zitten, elkaars aanwezigheid te tolereren en zelfs te appreciëren. Reizen hoeft niet onprettig te zijn.
Of zoals Steve Rowland zong: “Sympathy is what we need my friend, as there’s not enough love to go around.”
(en om mijn eigen boodschap een beetje te ontkrachten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten