archive #016

19-06-2009 Speech gehouden op de begrafenis van mijn oma


Hendrika van der Does- Kwakkelstein 02-01-1922 -- 15-06-2009

Ik miste je al oma, maar nu mis ik je nog meer. Nu is het echt gedag. Een vaarwel voor de kleine lieve vrouw die mijn oma was.

Een tengere vrouw, een lieve vrouw, maar een vrouw die vooral in mijn optiek gewoon oma was.
Iemand die gek was op planten en dieren, vooral vogels.
Ik weet niet hoe vaak ze me mee genomen heeft naar de kinderboerderij onder aan de flat aan de Bronkhorstlaan. Als ze me dan mee nam, vertelde ze over wat we zagen.
Ik herinner me handje vast met oma, grote rode bloemen, ik heel klein.
“Wat zijn dat oma?”
“Dat zijn klaprozen”
Nu ben ik groter, lijken de bloemen kleiner en is de wandeling naar de kinderboerderij korter, maar nog steeds als ik klaprozen zie dan denk ik aan handje vast met oma.

Ik miste ja al oma, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de lieve dame die ons altijd voor het weg gaan even mee nam naar haar slaapkamer waar ze een klein doosje had.
Het was wit en blauw meen ik me te herinneren.
In dat doosje zaten dropjes, muntdrop vaak in kleine stukjes geknipt of het waren kokindjes. Dan kregen we er één mee, voor onderweg, voor in de auto.
Soms waren er ook wel chocolatjes die stonden wel in de keukenkast, maar er was geen uitzondering, we kregen er één mee.

Ik miste je al, maar nu mis ik je nog meer.
Ik mis de vrouw die ons altijd uitzwaaide vanaf het balkon. Zelfs al vergat ik soms omhoog te kijken, toch stond ze daar en zwaaide naar ons.

Ik mis degene die verwonderd mee liep in de dierentuin en zeer gefascineerd naar de dieren keek, geheel verbaasd, en soms niet werkelijk wetend waar ze was.

Ik mis de oma die me complimenteerde op mijn rapporten en altijd als we er waren vroeg hoe het ging op school. Ze vroeg ons allemaal hoe het ging en hoe we het deden. Ze was altijd bezorgd om ons.

Ik mis oma die met ons mee naar buiten keek met de verrekijker vanuit de flat. Oma die een paar keer getracht heeft me te leren haken of breien. (Die pogingen zijn jammerlijk mislukt voor mij)

Ik mis de vrouw die ’s ochtends een paar druppels citroensap bij haar thee deed. Die altijd koffie ging zetten zodra wij er waren en dat wij, de kinderen, mee mochten naar de koelkast om te kijken wat we wilden. Waarvan ik de koekjes uit de kast mocht halen. Die weleens gember koekjes in huis had, al vond ik die stiekem niet lekker.

Ik mis de vrouw die van puzzelen hield, die me haar puzzels liet doen, me daar mee hielp en die ons haar libelles liet lezen. (Met name de strips aan de achterkant)

Ik mis degene die de platen van haar kalender zo mooi vond.

Ik mis samen kijken in het fotoboek.

Ik mis de herinneringen aan haar die ik vergeten ben…

Lieve Oma, ik mis je.